Big D & Captain Keys (B) Missy Sippy Gent (02-05-2023) reporter: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Missy Sippy info band: Big D & Captain Keys © Rootsville 2023

Momenteel is voor mij de Missy Sippy  “the place to be” wat dat betreft , dus ik trok naar de joint aan de Leie alwaar Big D & Captain Keys het beste van zichzelf zouden geven.

Big D ofte Nico De Cock en Captain Keys aka Edwin Risbourg, zijn geen onbekenden van het blue spubliek want beiden zijn vaste waarden bij de Bluesbones, waar ze beiden het mooie weer maken. Deze samenwerking is heel spontaan en toevallig tot stand gekomen en het viel in zo’n goede aarde dat beiden regelmatig samen de hort op zijn. Big D neemt de vocals voor zijn rekening en Captain Keys, zoals de naam zegt, beroert de ivoren toetsen.

zoals tijdens de avond zou blijken, alweer een pak muziekanalfabeten die zeker en vast niet afkwamen voor de muziek maar daardoor en mede hun irritant gekwetter, de avond wisten te verbrodden voor degenen die wel van de muziek wilden genieten. Jammer maar helaas , respect is voor velen wel een vaag woord.

Met een jazzy versie van ‘Everyday I Have The Blues’ , nummer van Aaron Sparks maar bekend geraakt door B.B. King, werd de avond in gang getrokken. Soulvoller werd het met ‘Dock Of The Bay’ van Otis Redding. Dit zou het recept van de avond worden. Covers van gekende songs in een eigen jasje gestoken, gebracht met een eigen twist en af en toe doorspekt met eigen nummers.

Ondertussen weerklonk een wel heel fijne versie van ‘St James Infermary’ op de voet gevolgd door ‘Nobody Knows You When You’re Down And Out’ en dit onder het goedkeurende oog van Bessie Smith zelf. Zeer “laid back” muziek, zoiets waar je thuis in je zetel van kan genieten met een goed glas in de hand. Met ‘Betrayal’ kregen het eerst eigen nummer , geschreven door Erwin en met verve gezongen door Nico.

De twee ouwe rotten vinden elkaar blindelings zo ook bij het knappe ‘Demon Blues’, nummertje dat zowat in New Orleans stijl aan de man werd gebracht en waar de piano van Erwin een hoofdrol speelt. Met ‘Between Whiskey And You’ belanden wij bij Chris Stapleton, ‘Riding Out’ swingde de pan uit en was alweer eentje van eigen hand, zo ook ‘Whipe Away The Broken Tears’, song geschreven in 2008 al en dat een aanklacht is op de huizencrisis in de VS. Jammer genoeg werd de charme van deze songs enorm gestoord door het gemekker in de joint. Hierdoor viel ook John Hiatt’s ‘Have A Little Faith In Me’ in het water en werd afgesloten met het mooie ‘Picture In A Frame’ van Tom Waits.

Tijd om een luchtje te scheppen en onze frustraties te ventileren, niet dat het veel zou opbrengen bleek later, want hoe het duo ook het muziekvolume omhoog trok, hoe harder de aanwezigen begon te praten. Heel frustrerend.

Al zeker geen verbetering toen ‘Crossroads’ de tweede set opende op de voet gevolgd door ‘Going Down’ . Ondanks alles bleef ons duo zich totaal inzetten en probeerden ze er toch een mooi optreden van te maken. Aan de keuze van de songs zal het zeker niet gelegen hebben want ze serveerden ons alweer een machtige Tom Waits met ‘Ol 55’ en ‘Got You on My Mind’ dat het best gekend is in de versie van Eric Clapton.

Stilaan kwamen we aan het einde van deze gig. Er werden echter nog een aantal fijne songs gebracht alvorens het doek te laten vallen met onder andere ‘Bring It On Home To Me’ van Sam Cooke, het schitterende ‘New Coat Of Paint’ van Tom Waits, ‘Seasaw Blues’, wat alweer eentje van eigen hand was, en de ultieme afsluiter ‘The Devils Bride , song dat ook door The Bluesbones wordt opgevoerd en hun zeker en vast niet onbekend is.

Jammer genoeg zaten er vandaag geen bissers in. Te verstaan natuurlijk gezien de meeste aanwezigen niet geïnteresseerd waren in de muziek. Heel jammer. Edoch ondanks alles was dit een goede gig, zeker en vast muzikaal gezien en alvast wat betreft de inzet van Nico en Erwin.

Marcel